|
|
همه جا سياه و سفيد بود . صورتم را به روزنه هاي مشبك پنجره چسباندم و بدن تو
را ديدم كه در قير سياهي فرو ميرود . بوي تند نفت نيم سوخته هنوز از شيشه
ميگذشت . گنبد هاي تو در توي بي انتها كج ميشدند و در هم فروميرفتند و گاهي مانند
تصوير در آب ميلرزيدند. چشمان بيگناه سياه شده ات را كه در قير فرو ميرفت بدرود
گفتم و همراه با تو تمام رويايم در آن قير سياه فرو رفت....
وارث گردونه خورشيد در خاكستري پاييزم كه آهسته ميگردد.ذرات نوراني كوچك از
سوده هاي مقدس دور سرم ميچرخند و ستون هاي نشسته در غربت سقف هاي اين
محله ي تاريك نيز.
گلهاي قالي به هم ميپيچند ، بر سر هم ميكوبند و محو ميشوند. روزي در باطلا ق
قالي غرق ميشوم و از من نيز چون تو جز لاشه اي كه در قير سياه نشسته
نخواهد ماند. و من همه را برايت گفتم ، سپيدي ات را با دستانم به سياهي آلودم.
آن روزها سپيد بودي و پاك . من تو را سياه كردم، گمراه كردم.
نفت را به بدنت پاشيدم . بعد سوده هاي مقدس خشمگين آتشت زدند . سوختي و
مانند قير سياه شدي .از تو هيچ نماند جز قير سياه نا آرام.
از زمين آرام برخاستي ... پرواز با شكوهت بي نظير بود. به اوج رسيدنت با باد،
آرام و سبك هنگامي كه ميچرخيدي و باز به زمين مينشستي...
سوده ها نيز به تماشاي پروازت خاموش شدند. تكه هاي سياه تنت از هم ميگسستند
و مردد در فضا ميلغزيدند...
كاغذ هاي سياه ...
كاغذ هاي سياه مانند قير....
كاغذهايي كه پس از سياه مشق هاي بيهوده و بيمار به آتش ميكشم.
پرواز كاغذ هاي سوخته ، لكه هاي گمراه در آسمان ...
نوشته ها سوختند اما پرواز سياهشان ميماند.
|
|
|
